Czy człowiek jest generalnie dobry?

Wielu z nas lubi myśleć, że generalnie jesteśmy dobrymi ludźmi – albo przynajmniej lepszymi niż inni.
Humanizm zakłada, że człowiek rodzi się dobry – i tylko później z powodu złego wychowania, złych nawyków, braku edukacji czy środowiskowych wpływów dochodzi do wypaczeń.

Co ty o tym myślisz? Jeśli masz dzieci, to z pewnością wiesz, że od kiedy tylko potrafiły to okazać, przejawiają swój bunt, złość, potrafią manipulować, okazywać jawne nieposłuszeństwo. Skąd to się w nich bierze? Czytamy w 1 Liście Jana, że wszyscy zgrzeszyliśmy i naturalnie ciążymy w kierunku zła, a nie dobra.
Przyznanie się z pokorą do swojej skażonej przez grzech natury jest pierwszym krokiem do wykorzenienia zła z życia. Czy jak ten celnik z 18 rozdziału Ewangelii Łukasza wyznasz swój grzech przed Bogiem – nie zrzucając go na kogoś innego – i zaufasz przebaczającej i pełnej miłości łasce?

I wiesz, co jest najlepsze? Możesz przychodzić do Niego stale na nowo. Za każdym razem, kiedy się potkniesz czy nisko upadniesz, możesz liczyć na to, że Jego miłość cię przygarnie. On się nie męczy podnoszeniem nas i stawianiem na nogi. Nie męczy Go wybaczanie. On już umarł za wszystkie twoje grzechy! On wie, że dopóki tu żyjesz, stale będziesz upadać, grzech stale będzie z ciebie wyzierał i stale będziesz potrzebować Jego oczyszczenia i podniesienia. Niech to stanie się twoim stylem życia.

„Panie, przychodzę do Ciebie w pokorze i proszę o przebaczenie, o oczyszczenie. Pomóż mi się podnieść na nowo. Jest we mnie tyle zła, tyle raniących Cię rzeczy. Wybacz mi! Dziękuję, że masz tyle miłości i cierpliwości do mnie. Pomóż mi żyć dzisiaj w Twojej uwalniającej łasce, wolności, pokoju i radości. W imieniu Jezusa, amen”.