Sztuka bycia owcą (2)

Ważna jest dla nas świadomość dwóch kwestii.

(1) Jaki jest charakter naszego pasterza. Jezus odróżniał dobrych pasterzy od złych (zob. J 10,11-16). Źli pasterze dbają o swoje własne interesy, a nie o dobro owiec. Nie można na nich polegać – gdy pojawia się zagrożenie, porzucają trzodę. Jezus o sobie jednak powiedział: „Ja jestem dobrym pasterzem” (J 10,11). Co czyni Go dobrym? „Dobry pasterz oddaje życie swoje za owce” (w. 11). Ich potrzeby i ich bezpieczeństwo są ważniejsze od jego własnych i jeśli zajdzie taka potrzeba, umrze za nie. „Ja jestem dobrym pasterzem; Znam owce moje i moje owce mnie znają” (w. 14). Jezus zna każdą ze swoich owiec indywidualnie i pragnie z nimi osobistej relacji. Wzywa każdą po imieniu, a one ufają Mu i idą tam, gdzie On je prowadzi (zob. J 10,3). Możesz polegać na swoim pasterzu, który cię chroni i prowadzi!

(2) Stan owiec jest sprawą pasterza. Nie jest dobrym pasterzem ten, kto nie troszczy się o zaspokojenie potrzeb swoich owiec. Owce nie znają drogi na pastwisko, miejsca wodopoju ani nie mają możliwości zapewnienia sobie bezpieczeństwa. Wie to jednak pasterz. Jego owce ufają mu, polegają na nim i idą za nim. Wiara w Jego ochronę i zaopatrzenie oraz poleganie na Pasterzu nie jest jednak dla nas czymś instynktownym – to jedyna decyzja, którą musisz podjąć, akt twojej woli. Bez względu na swoje uczucia i okoliczności, decydujesz się zaufać Pasterzowi, że ze wszystkim sobie poradzi i zapewni ci ochronę.

Kiedy zwrócisz się do Niego ze swoimi troskami i odpoczniesz w Jego dobroci, On spełni swoją obietnicę, że „niczego ci nie zabraknie”.