Uznać Bożą suwerenność

Paweł pisze: „Zachęcam was (…) ze względu na miłosierdzie Boże, abyście oddali swoje ciała na ofiarę żywą (…) abyście potrafili rozpoznać, co jest wolą Bożą, co jest dobre, przyjemne i doskonałe” (Rz 12,1-2). Bożą suwerenność można rozumieć na dwa sposoby:
(a) przez inicjatywę
(b) przez naszą odpowiedź.

Właściwie Paweł mówi:
(1) oprzyjcie się presjom tego świata, który ciągnie was w złym kierunku.
(2) Odnawiajcie swoje umysły każdego dnia przez modlitwę i czytanie Bożego słowa.
(3) Rozpoznajcie Jego wolę dla was i żyjcie zgodnie z nią.

Ale Paweł idzie dalej. Pisze: „Brzydźcie się złem, lgnijcie do dobra. Darzcie siebie nawzajem serdeczną, braterską miłością. Wyprzedzajcie się w okazywaniu szacunku. W zapale bądźcie niestrudzeni, duchem płomienni, w Panu – gotowi do służby. W nadziei bądźcie radośni, w ucisku wytrwali, w modlitwie oddani. Wspierajcie w potrzebach świętych (…) Dobrze życzcie tym, którzy was prześladują (…) Radujcie się z radosnymi, płaczcie z płaczącymi. Odnoście się do siebie z podobną wyrozumiałością. Nie bądźcie wyniośli, skłaniajcie się raczej do tego, co skromne. Nie uważajcie sami siebie za mądrych. Nie odpłacajcie nikomu złem za zło. Starajcie się o to, co jest dobre dla wszystkich ludzi. Jeśli to z waszej strony możliwe, zachowujcie pokój ze wszystkimi” (w. 9-18).

Boża suwerenność nie uwalnia nas od osobistej odpowiedzialności. Nie oznacza, że mamy nie interesować się tym, co dzieje się dookoła, czy podejmować pochopne decyzje. Bóg wciąż chce, aby naszym celem była doskonałość i abyśmy troszczyli się o ten zgubiony świat. Uznawanie Bożej suwerenności uwalnia nas od bawienia się w Boga i uzdalnia nas, abyśmy cieszyli się życiem z Nim.