Wiedzieć, kiedy nie mówić

Fakt, że ktoś chce się czegoś dowiedzieć, nie powinien wpływać na twoją potrzebę mówienia. Kiedy przyjaciel Jezusa próbował nie dopuścić do Jego aresztowania, Jezus powiedział: „Czy myślisz, że nie mógłbym poprosić mojego Ojca, aby natychmiast postawił przy mnie więcej niż dwanaście oddziałów anielskich?” (Mt 26,53). Kiedy Zbawiciel stał w sali sądowej, to nie Piłat miał moc, ale On! Czytamy jednak, że Jezus „nie otworzył ust swoich” (Iz 53,7). Po prostu stał i nic nie mówił.

Dlaczego? Ponieważ to nie On był sądzony, lecz Piłat. Jezus znał swoje przeznaczenie, a co ważniejsze, znał dobrze swojego niebiańskiego Ojca. A kiedy znasz Boga, możesz wszystkiemu stawić czoła z ufnością i czuć się wolnym, by nic nie powiedzieć. Czasami najmądrzejszą rzeczą jest przyznać: „W tej chwili nie znam odpowiedzi. Ale pomyślę o tym, pomodlę się i wrócę do ciebie”. „Człowiek roztropny nie chwali się posiadaną wiedzą, głupiec zaś hałaśliwie obnosi się z głupotą” (Prz 12,23). Ludzie, oczekując odpowiedzi, mogą wywierać presję na ciebie, byś zabrał głos, zanim poznasz wszystkie fakty lub będziesz miał okazję się pomodlić i dokładnie rozważyć sytuację. Jeśli poprosisz Boga, On powie ci, co i kiedy powinieneś powiedzieć.

Jego obietnica brzmi: „Włożyłem moje słowa w twoje usta i ukryłem cię w cieniu mojej ręki” (Iz 51,16). Duma podpowiada: „Nie stój tak, powiedz coś!”. Mądrość zachęca: „Nie chodzi o to, byś mówił cokolwiek; po prostu stój!”. Cicho proś Boga o mądrość. Jedna myśl od Boga może szybko rozwiązać problem.