Czy poza mnóstwem własnych obowiązków, jestem odpowiedzialny również za tych, którzy żyją się dookoła mnie? Jak sprawić, żeby ktoś w ogóle chciał mnie słuchać?
Ilu z nich znasz z imienia? Muszę przyznać, że mówiąc na ulicy „dzień dobry” nawet osobie, którą widuję dość często, to ciężko jest mi skojarzyć, w którym dokładnie domu mieszka. Ignorancja? A może poszanowanie prywatności? O tak, przecież nie chcę być wścibski… Jak wiele z tych osób wie, że jestem osobą wierzącą? Powiesz, życie nie dało mi przecież dogodnej okazji, żeby podzielić się Ewangelią z kimś, z mojego najbliższego otoczenia. A zdanie „Twoje czyny mówią głośniej niż słowa” (co niemal zwalnia mnie z obowiązku rozmowy na niewygodne duchowe tematy), stało się usprawiedliwieniem mojej biernej postawy…
Co ciekawe, doskonale wiemy, który z sąsiadów pali po zmroku w piecu śmieciami, czyj pies zapaskudził znowu chodnik, kto na skrzyżowaniu nie zatrzymuje się na „stopie”, i ile piw wypija codziennie kilkoro robotników wracających po pracy do domu. Hm… no tak. Żeby w drugim człowieku odkryć coś niewłaściwego, nie trzeba się za bardzo starać. Trudniej odpowiedzieć na pytanie, co jest w nich dobrego? Bo przecież tak naprawdę ich nie poznaliśmy.
Jeśli nie zadam sobie „trudu poznania” historii drugiego człowieka, ciężko będzie mi złapać jego uwagę w tematach, na których mi zależy. Tak, to kosztuje sporo czasu i wysiłku. Ale może dlatego mamy dwoje uszu, a tylko jedne usta?
Autor: Mateusz Czyż
Od momentu, gdy się budzimy aż do chwili, gdy ponownie kładziemy się spać, nieustannie myślimy, czujemy oraz decydujemy. Każdego dnia wciąż na nowo mamy więc szansę uświadomić sobie, że nasza wiedza bywa nieprzejrzysta, a perspektywa niepełna; że być człowiekiem to doświadczać ograniczeń w każdej możliwej formie.
Przed kilkoma tygodniami, gdy wraz z grupą bliskich znajomych siedzieliśmy do późnych godzin nad przygasającym już ogniskiem, przyjemnie wtuleni w wyjątkowo gwieździste niebo, padły na pozór przypadkowe słowa, które natychmiast odbiły się dźwięcznym echem w moim umyśle: „wiesz… najtrudniej jest chyba przyznać się przed samym sobą, że przez niemal czterdzieści lat życia można było tkwić w błędzie”.
Dwoje zupełnie sobie obcych ludzi, z różną historią, różnymi oczekiwaniami, różnymi wzorcami, różnymi… – właśnie! Tych „różnych” jest zwykle zasadniczo więcej niż podobnych – podejmuje decyzję i zaczyna budować swoje małżeństwo. W sumie niezależnie od tego jak długo młodzi znają się przed ślubem, czeka ich wszystkich kilka niespodzianek. I nie wszystkie są miłe.