Kiedyś przyszedł do Jezusa bogaty młody człowiek. Tę historię opisuje Mateusz, Marek i Łukasz. Marek dodaje, że przybiegł do Jezusa, zdyszany, wydaje się, że zdesperowany. Widać, że mu zależało. Padł przed Nim. Zadał Mu ważne pytanie - jak żyć, by być zbawionym?
W jego życiu wszystko pozornie wyglądało dobrze - wierzący, żył uczciwie, wypełniał przykazania, oddawał dziesięciny i ofiary na biednych. Porządny facet. Jednak jego pytanie pokazuje, że nie czuł się spełniony. Wiedział, że czegoś mu brakuje, ale nie potrafił tego określić.
Jesteśmy dzisiaj bogatymi ludźmi. My? Tak. Europejczycy, rasy białej, klasy średniej, z wykształceniem, chrześcijanie. Jesteśmy bogaci i uprzywilejowani. Zdałem sobie z tego sprawę w Afryce, w Indiach.
Dlaczego ten młody człowiek czuł się tak niewygodnie? Poznał smak „niedosytu w obfitości”. Bo w życiu jest taki paradoks - im więcej chcemy zatrzymać dla siebie, tym większą czujemy stratę i dyskomfort. Im więcej mamy, tym mniej się z tego cieszymy. Egocentryzm wzmaga uczucie głodu i pustki. Im więcej pijesz słodkiego napoju, tym bardziej chcesz pić. Dobrobyt zatrzymany dla siebie męczy naszą psychikę jak psychopata.
Przeżywamy dzisiaj problemy pierwszego świata - strach przed załamaniem giełdy, utratą pracy, spłatą raty. Ponadto mamy masę problemów z samymi sobą, od pieprzyka na twarzy, przez wzrost, zgryz i biust. Niskie poczucie własnej wartości to plaga, współczesna epidemia. Wywołuje depresje, fobie, kompulsje i różne uzależnienia. Jest nam źle gdy nie jest nam dobrze. Nie akceptujemy niedogodności - zbyt wolnego internetu, korków ulicznych. Jesteśmy nieszczęśliwi, ponieważ mamy za dużo
Od momentu, gdy się budzimy aż do chwili, gdy ponownie kładziemy się spać, nieustannie myślimy, czujemy oraz decydujemy. Każdego dnia wciąż na nowo mamy więc szansę uświadomić sobie, że nasza wiedza bywa nieprzejrzysta, a perspektywa niepełna; że być człowiekiem to doświadczać ograniczeń w każdej możliwej formie.
Przed kilkoma tygodniami, gdy wraz z grupą bliskich znajomych siedzieliśmy do późnych godzin nad przygasającym już ogniskiem, przyjemnie wtuleni w wyjątkowo gwieździste niebo, padły na pozór przypadkowe słowa, które natychmiast odbiły się dźwięcznym echem w moim umyśle: „wiesz… najtrudniej jest chyba przyznać się przed samym sobą, że przez niemal czterdzieści lat życia można było tkwić w błędzie”.
Dwoje zupełnie sobie obcych ludzi, z różną historią, różnymi oczekiwaniami, różnymi wzorcami, różnymi… – właśnie! Tych „różnych” jest zwykle zasadniczo więcej niż podobnych – podejmuje decyzję i zaczyna budować swoje małżeństwo. W sumie niezależnie od tego jak długo młodzi znają się przed ślubem, czeka ich wszystkich kilka niespodzianek. I nie wszystkie są miłe.