Jezus rozpoczął ten dzień dość zwyczajnie. Wstał, zjadł śniadanie, wyszedł z domu. Przeszedł dwie uliczki swojego miasteczka – Kafarnaum – i już był nad wodą. Usiadł sobie i może przypatrywał się falom. Rozmyślał jeszcze nad tym, co Ojciec powiedział mu poprzedniego wieczoru, kiedy nagle wokół niego zaczęli zbierać się ludzie.
Rybacka mieścina o tej porze już nie zna snu. Jedni podali drugim i tak się rozeszło, że mistrz, rabbi, nowy Eliasz albo Mesjasz, czy jeszcze za kogo był tam uważany, jest już i można go spotkać! Ludzie się schodzą i schodzą, a Jezus naucza.
I tak, jak mamy słynne kazanie na górze, tak to można by nazwać „kazaniem na wodzie”, bo Jezus wszedł na łódź i stamtąd zaczął głosić, ratując się nieco od naporu tłumu. Pierwsze jego słowa brzmiały:
Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, niektóre ziarna padły...
…na drogę, na skałę, między ciernie i wreszcie na żyzną glebę.
Jest to przypowieść o słuchaniu. Bardzo popularna, a jednak nie tak łatwo sobie zakonotować, co jest w niej najważniejsze.
Proponuję więc 3xZ:
Zapamiętaj! – Zaangażuj się! – Zakochaj!
Zapamiętaj – jak pilny uczeń, żeby nie być jak ta twarda gleba przy drodze, że jednym uchem wpada, a drugim wypada. Wrony wydziobią i po Słowie.
Zaangażuj się – żeby nie być jak płytka gleba na skale. Bo wprawdzie zapamiętam, ale jeśli nic lub niewiele z tym zrobię, to nie dam się Słowu ukorzenić. Muszę zapłacić cenę czasu i siły. Wtedy nie tak łatwo odpuszczę. Nie zmęczę się, nie zgorszę.
Zakochaj się – żeby nie być jak ta ziemia obok cierni. Bo tylko człowiek zakochany „nie widzi świata poza…” Żadne „troski doczesne i ułuda bogactwa” nie są w stanie zagłuszyć w nim tego Słowa, które otrzymał, chwycił i które odmieniło jego życie. Człowiek zakochany nie tylko nie zniechęci się (pkt 2), ale też stanowczo odrzuci alternatywy, pokusy. Ostatecznie będzie gotów zapłacić każdą cenę i wydać owoc.
I go zjeść!
Autor: Jan Piotr Ziółkowski,
Źródło: http://nieboiziemia.pl/index.php/teksty/blisko-boga/item/metoda-trzech-z
Od momentu, gdy się budzimy aż do chwili, gdy ponownie kładziemy się spać, nieustannie myślimy, czujemy oraz decydujemy. Każdego dnia wciąż na nowo mamy więc szansę uświadomić sobie, że nasza wiedza bywa nieprzejrzysta, a perspektywa niepełna; że być człowiekiem to doświadczać ograniczeń w każdej możliwej formie.
Przed kilkoma tygodniami, gdy wraz z grupą bliskich znajomych siedzieliśmy do późnych godzin nad przygasającym już ogniskiem, przyjemnie wtuleni w wyjątkowo gwieździste niebo, padły na pozór przypadkowe słowa, które natychmiast odbiły się dźwięcznym echem w moim umyśle: „wiesz… najtrudniej jest chyba przyznać się przed samym sobą, że przez niemal czterdzieści lat życia można było tkwić w błędzie”.
Niezależnie od tego, czy jesteśmy zwolennikami postanowień noworocznych, czy raczej do zmiany daty podchodzimy sceptycznie lub obojętnie – Nowy Rok powoduje pewnego rodzaju napięcie.