Za każdym razem wchodząc w nowy etap życia, ogarniają mnie straszne wątpliwości. Decyzja została podjęta (zwykle przemyślana, a co najważniejsze – przemodlona, ja odczuwam pokój, jeśli jest właściwa), więc nie ma już odwrotu, ale jednak coś mnie paraliżuje, pozbawia tchu i sprawia, że chcę wrócić, cofnąć się do znajomej rzeczywistości.
Jeszcze gorszy może być moment podejmowania decyzji – robię dobrze, a może jednak trzeba wybrać coś innego, zapytać kogoś jeszcze, najlepiej cały tabun przyjaciółek i przyjaciół, wypowiedzieć wszystkie swoje wątpliwości na głos, przeanalizować, zrobić milion list z wadami i zaletami… a wszystko po to, żeby kupić buty.
Oczywiście, to żart (chociaż niektórzy tak mają ;)) mimo to chyba każdy z nas zdaje sobie sprawę, jak trudne i nieprzewidywalne mogą być skutki podejmowanych decyzji. Wiele osób tak bardzo boi się podjąć niewłaściwą decyzję, że w efekcie nie robi nic. Stoi w miejscu, a właściwie cofa się – brak rozwoju zawsze prowadzi nas w dół. Uprzykrzamy, a nawet utrudniamy życie sobie i innym czymś, co nazwałabym „współczesną miałkością”. Nie jestem pewna skąd się to wzięło. Skąd w nas tak dużo niepewności, niezdecydowania i innych przymiotników z partykułą „nie”. Jedną z przyczyn na pewno jest wielość wyboru. Tak wieloma rzeczami jesteśmy otoczeni, że sami już nie wiemy czego chcemy, co jest dla nas najlepsze. Robi się bardzo niebezpiecznie, gdy tę cechę przenosimy z konsumpcjonizmu na podejmowanie życiowych decyzji.
Drugim z powodów może być strach. To on paraliżuje nas i zniechęca do działania. To przez niego nie chce ci się wstać do nowej pracy, na studia, szkoły, zabrać się do pisania artykułów :), zacząć coś nowego, wyjechać w wymarzone miejsce.
Gdybym mogła zliczyć wszystkie rzeczy, których nie zrobiłam albo zrobiłam, ale zbyt późno, nie starczyłoby mi miejsca na dwustronicowym maszynopisie. Czasem tak bardzo irytuję się na siebie, dlatego że jakaś blokada we mnie powstrzymuje mnie przed działaniem. Dużo czasu zajęło mi zorientowanie się, jak bardzo jestem blokowana przez strach i jak z tym walczyć. Najgorsze było jednak zdanie sobie sprawy, że lęk i obawy przeszkadzają mi w wypełnianiu Bożej woli dla mojego życia. Tak często właśnie przez strach i brak wiary we własne możliwości, nie potrafię zmobilizować się i sięgnąć po coś, co może i owszem jest w zasięgu ręki, ale co ważniejsze – jest Boża drogą.
Dlatego chcę zachęcić cię, niezależnie gdzie i kim jesteś, byś spojrzał/-a na swoje życie, by wyśledzić te momenty, w których zabrakło decyzji, a może została podjęta zbyt późno. Patrząc na to, zastanów się, proszę, czy przypadkiem nie stało się tak przez strach, który Cię obezwładnił. Co z tym zrobić? Niewiele. Jeśli jesteś wierzący, a Twoim Zbawicielem jest Jezus Chrystus, to właściwie nie masz problemu – oddaj to Jemu, a on wskaże właściwą drogę i doda sił do podejmowania nawet najbardziej szalonych decyzji. Jeśli nie jesteś wierzącym i znalazłeś się tu przypadkiem, to polecę Ci to, co powyżej – może czas spojrzeć inaczej na swoje życie, zastanowić się w czym upatruje się jego sens i zaufać Temu, Który może więcej. Jeśli Cię to nie przekonuje, to kilka praktycznych porad dla każdego (niezależnie od wiary lub jej braku).
Pamiętaj, że strach jest naturalnym towarzyszem życia. Nie możemy się go pozbyć, jak za odjęciem czarodziejskiej różdżki (Bóg może, wystarczy uwierzyć :)). Można z nim jednak walczyć. A najlepiej walczyć z lękiem przez stawianie mu czoła. Nie wierzyłam w to i byłam pierwszym sceptykiem, ale się sprawdza. Jeśli na myśl o rozmowie z kimkolwiek obcym Twoje czoło pokrywają kropelki potu, ręce zaczynają się trząść, to najlepiej jest… porozmawiać z kimś obcym. Każdego kiedyś to czeka, więc może lepiej rozwiązać ten problem dużo wcześniej.
Jasne, że nie zawsze ta metoda zadziała, a przede wszystkim – nie zadziała od razu. Na pewne rzeczy potrzeba miesięcy, na inne nawet lat. Nie oznacza to jednak, że warto tkwić we własnym mieszkaniu, zawiniętym kocem, czekając aż wszystkie niebezpieczeństwa i problemy znikną. Zwykle zaczyna się od zmiany naszego podejścia i sposobu myślenia.
I tutaj, znów wrócę do tego: każdego dnia dziękuję Bogu, że mnie odnalazł! Strach jest we mnie ciągle, czasami może mobilizować do działania, ale ten paraliżujący lęk znika, kiedy wychodzi Boży pokój, miłość i Jego prowadzenie. Dla mnie jest to najlepsza metoda walki ze strachem.
Co dziwne, to strach czasem może pomóc podjąć nam decyzję, być katalizatorem zmian, zachętą do działania lub drogowskazem pozwalającym zauważyć, jak bardzo potrzebujemy czegoś w swoim życiu. Jednak nieopanowany strach zamienia się w burzę, wszechogarniający niepokój niepozwalający nam spać, lęk, przez który wolimy spędzić całe dnie w łóżku. Nie pozwól by strach w Tobie Cię pochłonął, obezwładnij go póki jest jeszcze na to czas. Z mojego doświadczenia wynika, że nie da się zrobić tego samemu. Najlepiej powierzyć to w całkowicie bezpieczne i potężne ręce najwspanialszego Ojca, który potrafi ukoić i ukołysać nawet najbardziej rozchwiane i przerażone serce. Jeśli nie podjąłeś jeszcze tej decyzji i właściwie to nie wiesz, czego szukasz i o co tu chodzi, to skontaktuj się z nami, odpowiemy na Twoje pytania i postaramy się rozwiać wątpliwości.
Pamiętaj, że nie musisz być niewolnikiem strachu. Zostałeś przeznaczony do życia w wolności!
„Bądź mocny i mężny! Nie bój się i nie zniechęcaj się, bo PAN, twój Bóg, będzie z tobą wszędzie, dokądkolwiek pójdziesz” Joz. 1,9 SNP
„Bóg bowiem nie dał nam Ducha lęku, lecz mocy, miłości i trzeźwego myślenia.” 2 Tym. 1, 7 SNP
Autor: Kornelia Arndt
Masz pytanie dotyczące Boga i życia z Nim? A może potrzebujesz modlitwy w trudnej sytuacji? Skorzystaj z rozmowy z naszymi wolontariuszami. Chętnie z Tobą porozmawiamy!
Stajesz i nie możesz się ruszyć. Czujesz się jak nad przepaścią. Albo przed wysoką i stromą górą. Tak może działać lęk. Pogłębia przepaść. Sprawia, że góra wydaje się wyższa. Jak go pokonać? Jak nie dać się zatrzymać?
Potwory istnieją i zmagamy się z nimi każdego dnia – chociaż ich nie widzimy, sieją spustoszenie w każdym aspekcie naszego życia. Zapytasz gdzie one są? To proste, one żyją w nas.
Nie zdążysz otworzyć oczu, a już Twoja ręką znad krawędzi łóżka powoli wyciąga się i prostuje, sięgając w kierunku nocnej szafki, gdzie niewątpliwie będzie leżał on…Twój smartphone. Nie zdążyłeś jeszcze nawet przełknąć pierwszego kęsa obiadu, a już obejrzałeś dziesięć relacji Twoich znajomych na Instagramie? A może ciągle czujesz się zdołowany tym, że Twoje życie nie wygląda tak samo, jak życie instagramowych influencerów? Uważaj, być może i Ty cierpisz na FOMO.