Nikt o tym nie myśli, nikt o tym nie rozmawia, nikt tego nie chce, a jednak jest to coś, co spotyka każdego. W pewnym momencie swojego życia (dla każdego jest to inny moment), przez śmierć kogoś bliskiego, może kogoś zupełnie nieznanego, czy inne dramatyczne okoliczności, czasem przez mały i niepozorny moment, zdajemy sobie sprawę, że i my umrzemy.

Irytujemy się, gdy słyszymy o niej za dużo. Tak samo reagujemy słysząc o niej za mało. Właściwie dlaczego, skoro może, dzięki temu coś się w końcu zmieni. Może trzeba zacząć dostrzegać w ludziach światło i wydobywać go tam, gdzie jest niedostępne, by przykryło ciemność, która nas otacza. Nienawiść, ta zła, może przejść do „lamusa” dzięki nam.

Odkryłem drogę do tego, by modlitwa nigdy więcej nie była „chrześcijańską powinnością”. Proste pytania jak walec rozjechały moją rutynę. To było jak rentgen umysłu i duszy. Krótka historia mojej rozprawy z kursem „Jak się modlić?”