Dlaczego warto ufać Bogu?

Co robisz dobrze? Znasz swoje mocne strony? Tak łatwo na nich polegać, prawda? Ja uczę się, by to nie moje zdolności, talenty, nawet obdarowanie od Boga były dla mnie źródłem pewności i poczucia wartości. By to nie one dawały mi przekonanie o własnej sprawczości i o tym, że zawsze sobie ze wszystkim poradzę. Dlaczego? Bo to bardzo ryzykowne. 

Po pierwsze – Jezus powiedział: „Beze mnie nic uczynić nie możecie” (J 15,5).  Zatem istnieje ryzyko, że to, co zrobię bez Niego, nie będzie miało większego znaczenia.   

Po drugie – pycha chodzi przed upadkiem (Prz 16,18).  Samowystarczalność, zadufanie w sobie mogą doprowadzić do duchowej porażki.

Po trzecie – kierując się własnymi planami, pomysłami, ambicjami, emocjami, łatwo dajemy się zwieść na manowce. Porównujemy się, zazdrościmy. Stajemy się niespokojni, niecierpliwi, sfrustrowani, co oddala nas od Boga.

Po czwarte – polegając na sobie, okazujemy nieposłuszeństwo Ojcu w niebie, któremu zależy, by to Jemu ufać, a nie komuś czy czemuś innemu: „Zaufaj Panu całym sercem, a nie polegaj na swej umiejętności” (Prz 3,5).   

Kiedy to sobie uświadomisz, kiedy wyciszysz się na tyle, żeby zobaczyć, że wybierasz raczej na przewodników ludzi i standardy świata zamiast Jego i Jego Królestwa; że realizujesz siebie zamiast Jego planów dla ciebie – to będzie pierwszy krok, by wrócić do miejsca, w którym powiesz: „Prowadź mnie, Panie, sam nie dojdę do celu, ufam Tobie. Kieruj mną według swoich planów”. 
Bóg ci pokaże, co musisz zmienić, by żyć w zaufaniu i poleganiu na Jego sile i mądrości. 

Jutro podam ci kilka praktycznych wskazówek, jak możesz uczyć się opierać na Panu zamiast na sobie.
Niech słowa tej piosenki będą twoją modlitwą: Klaudia Stępień – „Tobie Ufam”