Nie powiększaj dystansu

Co robisz, kiedy czujesz swoją winę przed Bogiem? Biegniesz do Niego czy raczej próbujesz się ukryć, uciec, bojąc się konsekwencji?

Tak często zdarza nam się zrobić coś źle, nie tak, jak byśmy chcieli, prawda? Nie jesteśmy wystarczająco gorliwi w czytaniu Pisma Świętego, zaniedbujemy modlitwę, powiemy o dwa słowa za dużo, doprowadzając do kłótni. Nasz egoizm i wygoda co chwilę wypływają przy podejmowaniu codziennych decyzji; ignorujemy polecenia Boże…

Wtedy zaczyna działać sumienie lub odzywa się cichy głos Ducha Świętego, przekonujący nas o grzechu. Co z tym zrobisz? Jeśli od razu nie zareagujesz, stopniowo dystans do Boga będzie się powiększał. Ale nie z Jego strony, tylko z twojej. Też tak miałam, kiedy w wirze wielu odpowiedzialności zaczęłam zaniedbywać czas z Bogiem. Dręczyło mnie poczucie winy, które co gorsza podpowiadało mi, że przecież jeden dzień więcej bez modlitwy niczego nie zmieni, skoro i tak już zostałam w tyle. Z czasem było mi coraz trudniej wrócić do regularnych spotkań z Bogiem, co z kolei przekładało się na coraz głębsze poczucie zniechęcenia, niezadowolenia, braku wdzięczności.

Tak jest od początku, od kiedy Adam i Ewa popełnili grzech i ukryli się przed Stwórcą. Bóg jednak wie, jakie z ciebie i mnie są istoty. I to On sam do nas wychodzi. On sam nas szuka i wyciąga rękę. On nie chce, byśmy pozostali w tym stanie. Pragnie nas przyciągnąć do siebie, przytulić i zapewnić o swojej miłości, o swojej nieustającej łasce. 

Chce się z tobą spotkać, tam, gdzie jesteś. Nie musisz się poprawiać, by ponownie przed Nim stanąć.

„Teraz zatem nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie” (Rz 8,1).

Wiedząc, że Bóg czeka na ciebie z utęsknieniem, nie ukrywaj się dłużej, wyjdź dzisiaj ze swojej kryjówki i uchwycić mocno Jego rękę. Pozwól się wprowadzić na nowo do światła i bliskości z Nim.

„Panie, dziękuję Ci, że mnie nie potępiasz nawet jak odszedłem daleko, ale mnie szukasz i ciągle kochasz. Pociągnij mnie z powrotem do siebie, pokaż swoją miłość”.