Nie robię tego, co chcę!

Platon zakładał, że człowiek, mając do wyboru mądrość lub głupotę, odwagę lub tchórzostwo, umiarkowanie lub brak samokontroli, wybierze to lepsze. Czy rzeczywiście? Nasze nawyki, wychowanie, zachowania wyniesione z domu rodzinnego, brak rozeznania, zagubienie, własne pragnienia kierują naszymi decyzjami – niestety często odwrotnie od tego, czego byśmy chcieli. 

Jak możemy nauczyć się dobrze wybierać? Jezus jako dwunastoletni chłopak zgubił się swoim rodzicom, którzy wybrali się z Nim na święto Paschy do Jerozolimy. Po trzech dniach poszukiwań odnalazł się w świątyni, gdzie słuchał nauczycieli i rozmawiał z nimi. Jezus odpowiedział wtedy swojej mamie: „Czemuście mnie szukali? Czyż nie wiedzieliście, że w tym, co jest Ojca mego, Ja być muszę?” (Łk 2,49).  

Czy masz, takie pragnienie, by uczestniczyć w tym, co jest bliskie Bożemu sercu? Być blisko Niego samego? W tym, co dla Niego ważne? Jezus się tego uczył. Przychodził do Ojca, by od Niego brać mądrość na kolejny dzień. Czy tym bardziej my tego nie potrzebujemy? Jezus dokonał wielu wyborów, a wszystkie wypływały z miłości do ciebie. Przyjście na ten świat, życie naszym życiem, krzyż. Każdy wybór oznaczał dla Niego tę trudniejszą drogę. Ale dokonał tego z pomocą Ojca i Ducha Świętego.

Apostoł Jakub pisał: „Mądrość, która jest z góry, jest przede wszystkim czysta, następnie miłująca pokój, łagodna, ustępliwa, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, nie stronnicza, nie obłudna” (Jk 3,17).  Taką mądrość możemy otrzymać tylko z góry, od naszego Ojca, który daje nam bez wypominania. A gdy już ją posiądziesz, w chwili decyzji będziesz wiedzieć, co robić.

„Panie, chcę uczyć się od Ciebie. Daj mi mądre serce, które będzie wybierać to, co dobre; które podejmie decyzje zgodne z Twoją wolą, z Twoim planem dla mojego życia. Pomóż mi, kiedy zrobi się trudno. Kiedy moja natura będzie chciała wygrać. Proszę, powstrzymaj ją, by mógł się we mnie pojawić raczej owoc Twojego Ducha. W imieniu Jezusa, amen”.