Pięć koron (2)

Drugą koroną wspomnianą w Piśmie Świętym jest korona radości. Jest ona przeznaczona dla tych, którzy przyczyniają się do prowadzenia innych do Chrystusa. Czytamy o tym w 17 rozdziale Dziejów Apostolskich, opisującym przybycie Pawła do Tesaloniki. Poszedł do synagogi „i przez trzy szabaty rozprawiał z nimi na podstawie Pisma, wywodząc i wykazując…, że Chrystus musiał cierpieć i zmartwychwstać. Tym Chrystusem, mówił, jest Jezus, którego ja wam głoszę” (Dz 17,2-3).

Niektórzy ze słuchaczy nawrócili się, w tym liczni pobożni Grecy i kilka wpływowych kobiet. W rezultacie w Tesalonice powstał Kościół. Pisząc później do wiernych, Paweł stwierdził, że będą oni jego koroną, gdy Chrystus powróci. Każdy z nas powinien naśladować przykład Billa Brighta, jednego z największych ewangelistów XX wieku. Pewnego razu zdradził swój sekret: „Chociaż przez lata osobiście dzieliłem się Chrystusem z tysiącami ludzi, jestem raczej powściągliwą osobą i nie zawsze jest mi łatwo dawać świadectwo. Ale uczyniłem z tego swoją praktykę i zachęcam was do tego samego: za każdym razem, gdy jesteście sam na sam z kimś przez dłuższą chwilę, załóżcie, że to spotkanie jest zaaranżowane przez Boga, by wyjaśnić… miłość i przebaczenie, jakie mogą poznać przez wiarę w Jezusa Chrystusa”.

Kiedy ostatnio podzieliłeś się z kimś Ewangelią? Za każdym razem, gdy to robisz, Pan przygotowuje dla ciebie koronę radości.