Wierzysz w Boga, ale nieustannie się martwisz? Cz. 1

Masz coś, co cię dzisiaj martwi? A może właśnie jesteś po nieprzespanej nocy, podczas której męczyły cię myśli, jak dasz sobie radę kolejnego dnia? Na przykład czy starczy ci na zapłacenie rachunków? Martwimy się, jak nasze dzieci czy wnuki odnajdą się w coraz bardziej nachalnej ideologicznie kulturze, w niepewnej przyszłości. Jak zaopiekujemy się starzejącymi się rodzicami… Pytanie „Co, jeśli…?” przytłacza nas i odbiera nam radość życia. Wiemy, że nie powinniśmy się martwić, ale niepokój i tak nas dopada. 

Co w takim razie mamy zrobić z Bożym poleceniem: „Nie troszczcie się o nic…” (Flp 4,6)?  

Czy to jest możliwe? Bóg nigdy nie zostawia nas jedynie z dobrą radą czy z jakimś poleceniem, ale pokazuje nam też kolejny krok, jaki mamy zrobić. Czytamy: „O nic się nie martwcie, lecz we wszystkim przedstawiajcie wasze prośby Bogu, modląc się i błagając z dziękczynieniem” (Flp 4,6).  

To Słowo mówi ci, nie tylko to, czego masz nie robić, ale też co możesz zrobić, kiedy najdzie cię troska. To sygnał! Bo martwienie się nie jest od Boga, ale to coś, co wypływa ze strachu i podważa Jego moc i Jego obietnice. A to czas, by zacząć się modlić! Nazwij to, o co się martwisz, i złóż to na Pana. Nie odpowiadasz za to, że takie myśli się pojawiają, ale za pielęgnowanie ich już tak. Dlatego jak najszybciej postaraj się oddać je Bogu – i nie zabieraj ich z powrotem.

Widzisz w tym wersecie pewne słowo, które jest kluczem do wolności od troski? „Z dziękczynieniem!” To zmienia wszystko. Kiedy skupiasz się na Bogu, na oddawaniu Mu chwały za to, kim jest i czym cię obdarował, kiedy przypominasz sobie sytuacje, z których cię wyratował, zaczynasz inaczej patrzeć na okoliczności dokoła ciebie. 

„Ojcze, dziękuję Ci, że moje życie spoczywa w Twoich rękach. Daj mi dzisiaj czujność, by żadna troska się u mnie nie zadomowiła, ale by zaraz była oddana Tobie. Dziękuję, że jesteś ze mną, amen”.