Życie na warunkach Życia

Kiedy uczysz się wybaczać i akceptować siebie, oznacza to, że pogodziłeś się ze swoim człowieczeństwem i nauczyłeś się żyć w pokoju ze swoimi niedoskonałościami. Zdajesz sobie sprawę, że to, przez co przeszedłeś, za łaską Bożą, uczyniło cię osobą, którą jesteś dzisiaj.

Veronica A. Shoffstall napisała: „Po pewnym czasie nauczysz się subtelnej różnicy między trzymaniem się za rękę a skuwaniem duszy łańcuchami…, że miłość nie oznacza opierania się, a towarzystwo, nie zawsze oznacza bezpieczeństwo…, że pocałunki nie są kontraktami, a prezenty nie są obietnicami i zaczynasz akceptować swoje porażki z podniesioną głową i wzrokiem skierowanym przed siebie, z wdziękiem człowieka dorosłego, a nie z żalem dziecka, i nauczysz się budować wszystkie swoje drogi na dzisiejszym dniu, ponieważ jutrzejszy grunt jest zbyt niepewny dla planów, a przyszłość ma tendencję do załamywania się w połowie lotu.

Po pewnym czasie nauczysz się, że nawet słońce potrafi spalić, jeśli przesadzisz, więc sadzisz wtedy swój własny ogród i dekorujesz swoją duszę zamiast czekać, aż ktoś przyniesie ci kwiaty. I tak uczysz się, że naprawdę potrafisz wytrzymać, naprawdę jesteś silny, naprawdę masz wartość…”. Te słowa można podsumować jednym zdaniem: „życie na warunkach Życia”. Czy jest to łatwe? Nie! A w dni, kiedy warunki życia wydają się zbyt trudne do zniesienia, obietnica Boga dla ciebie brzmi: „Nie bój się, bo Ja jestem z tobą, nie lękaj się, bo Ja jestem twoim Bogiem! Wzmocnię cię – tak, ześlę ci pomoc. Wesprę cię prawicą mej sprawiedliwości!”. I to jest obietnica, na której możesz polegać!