Eden już tu na ziemi?

„Wiem, że życie jest bramą do wieczności, a jednak moje serce tak często gubi się w drobnych troskach. Zapomina o wielkiej drodze do domu, która przed nim leży” – zapisała Sophie Scholl, o której niedawno wam opowiadałam.

Chciałabym za Apostołem Pawłem przypomnieć ci, o tym, co pomoże ci nabrać dystansu do trudności i trosk w twoim codziennym życiu: „O tym, co w górze, myślcie, nie o tym, co na ziemi. Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu” (Kol 3,2-3).  

Tak, potrzebujemy uchwycić się czegoś, co nie ulegnie zniszczeniu, nie zniknie jak fatamorgana, co jest większe od nas. Potrzebujemy odtrutki na nasze myśli, by nie popaść w zniechęcenie, nie poddać się lękowi, by złość ludzi, niesprawiedliwość, krzywda nas nie dotykały, nie bolały. Jak czytamy w innym tłumaczeniu: „Niech świat ten obchodzi was niewiele więcej niż człowieka zmarłego”. Bardzo mi się spodobało, jak ktoś powiedział: „Umarłego już nic nie boli”. I nie znaczy to, że jako chrześcijanie mamy nie być obecni i nie angażować się w społeczne przedsięwzięcia. Wręcz przeciwnie.

Mamy i powinniśmy być tymi, którzy niosą uzdrowienie, nadzieję i światło. Bo ten świat to nie Eden i wielu obok nas cierpi i nie widzi wyjścia. Co więcej, możesz działać z odwagą, bo jak dalej czytamy: „Życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu”. Czy to nie wspaniałe?! W Jezusie, który odnawia to, co zniszczone, możesz tu na ziemi, nawet jeśli okoliczności zewnętrze się nie zmienią, doświadczać tej bliskości i pokoju z Bogiem jak Adam i Ewa.

„Ojcze, dziękuję, że mogę doświadczać Twojej obecności, Twojej bliskości i Twojego pokoju. Dziękuję, że przebaczenie od Ciebie jest pełne i całkowite. Dzięki temu mogę cieszyć się na niebo, które będzie wspanialszym miejscem, niż potrafię to sobie teraz wyobrazić; w którym otrzesz każdą naszą łzę, jak obiecujesz. Chcę myśleć o tym, co przygotowałeś dla mnie, i tym się cieszyć”.