Jezus w przebraniu

Przeczytałam niedawno piękną historię o teściowej i synowej, która się nią opiekowała.

Któregoś dnia młodsza kobieta zapytała starszą, czy ma jakieś szczególne życzenie. Teściowa odpowiedziała: „Tak. Chciałabym, żeby ktoś umył mi nogi”. Synową skręciło w środku, bo nie cierpiała tego robić! Za każdym razem, kiedy teściowa ją o to prosiła, musiała błagać Boga, by pomógł jej skryć uczucia, jakie w niej wtedy wzbierały.
Pewnego dnia jednak jej nastawienie uległo zmianie. Kiedy przygotowała miskę i ręcznik, uklękła u stóp teściowej i spojrzała w górę, to przez moment poczuła, jakby myła stopy samemu Jezusowi. Teściowa była Jezusem w przebraniu. Od tego momentu mycie nóg stało się dla niej zaszczytem.

Podczas ostatniej wieczerzy, którą przeżywał razem ze swoimi najbliższymi uczniami, Jezus zrobił coś, co zwykle robili słudzy lub niewolnicy. Umył uczniom nogi. W tamtym klimacie to było koniecznością, przynosiło wielką ulgę i zachęcało do relaksu. Jezus myje nasze nogi – to nie mieściło się w głowach uczniów. Pan, Mistrz, Mesjasz zniża się, by służyć. Wywrócił w ten sposób utarte wyobrażenia, kto komu ma służyć. Bo wyobraź sobie,  że nawet podczas ostatniej wieczerzy uczniowie kłócili się o to, kto z nich jest ważniejszy.

Kiedy Jezus siedział na Górze Oliwnej, powiedział do uczniów takie słowa: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście” (Mt 25,40). Służymy samemu Jezusowi, kiedy odwiedzamy ludzi w więzieniu, szpitalu czy pomagamy potrzebującym. Może kiedy następnym razem będziesz się wahać, czy komuś usłużyć, pomyśl: „To Jezus w przebraniu”.

„Panie Jezu, Ty możesz przemienić najbardziej żmudne obowiązki w zaszczytne. Pomóż mi dzisiaj widzieć Ciebie w innych i kochać ich. Amen”.