Myślcie o tym, co godne podziwu, godne pochwały

Paweł pisał te słowa z więzienia, wyobrażasz sobie? Kajdany, strażnicy, głód, chłód i ograniczenie wolności to ekstremalna sytuacja i po ludzku mówiąc, miałby prawo do użalania się, narzekania. Paweł jednak celowo i świadomie decydował się każdą taką myśl poddawać Duchowi Świętemu, by to On przekierowywał ją na nowe tory, na to co dobre, piękne i wartościowe. 

Wspominał ludzi, którzy byli mu pomocni, których cenił i podziwiał za ich wierność, wytrwałość i poświęcenie. Modlił się o innych, o to, by rosły ich miłość, poznanie i rozeznanie. I przypominał, o Kogo w tym wszystkim tak naprawdę chodzi. Kto jest sednem i celem naszego życia, kto nas motywuje do dobrych rzeczy, do tego, do czego zostaliśmy powołani, i Kto oczekuje na nas u celu. Dla Kogo warto wszystko inne uznać za „śmieci”, byle wytrwać i dojść do prawdziwej ojczyzny (zob. Flp 3)  . Bo to najbardziej On, Jezus, jest godzien naszego uwielbienia, naszej czci, wdzięczności i oddania.

Zdołowała cię twoja sytuacja? Uważasz, że nie masz powodów do radości? Po ludzku tak może być, ale pamiętaj, że ponad wszystkim jest Bóg i Jego plan dla twojego życia. Jego dobre myśli o tobie i Jego rozwiązania. Poproś Ducha Świętego, by odsłonił ci rąbek Jego chwały, byś mógł zacząć Go uwielbiać.
Czy chcesz dzisiaj razem z Dawidem chwalić Go wbrew okolicznościom?

„Będę Cię wywyższać, Boże mój i Królu; będę Cię sławić – teraz i na wieki! Ciebie będę wielbić, codziennie, nieustannie i hołd Tobie składać (…) Jak wielki jesteś, Panie, jak bardzo godzien chwały! Twa wielkość jest po prostu nie do ogarnięcia! (…) Tych, którzy upadają, chętnie podnosisz, pocieszasz każdego, kto został zgnębiony (…) Sprawiedliwy jesteś we wszystkim, co czynisz, i bardzo łaskawy w każdym swoim dziele. Na wieki wieków będę Ciebie chwalić” (Ps 145) .