Strzeż się zazdrości

Apostoł Paweł ostrzegał pierwszy kościół przed zawiścią, która nadal stanowi problem. Twój współpracownik dostaje podwyżkę, dziecko znajomego zdobywa stypendium, sąsiad wyjeżdża na wymarzone wakacje. Cieszysz się razem z nimi, czy raczej twój uśmiech jest wymuszony? Jesteśmy ludźmi, więc okazjonalny przejaw zazdrości jest normalny, ale strzeż się chronicznego poczucia bycia poszkodowanym. Tacyt powiedział: „Ludzie pełni zazdrości, dyskredytują wszystko… dobre i złe”.

Kiedy komuś innemu się powodzi, zanim zapytasz, dlaczego nie tobie, zadaj sobie pytanie, czy zareagowałbyś w ten sam sposób, gdyby spotkała go jakaś tragedia. Zazdrość jest jak mól: podgryza ubrania, aż je zniszczy, tyle że zazdrość niszczy coś, czego nie da się zastąpić, jak relacje i rodziny. Jeden z autorów przypomina nam: „Kiedy jesteśmy… w dolinie, rzeczą ludzką jest pozazdrościć tym… [na] szczytach gór. Łatwo zapomnieć, że oni tam nie spadli – oni się tam wspięli. Za każdą historią sukcesu zawsze kryje się czyjaś odważna decyzja i wytrwałe działanie… Jeśli chcemy do nich dołączyć… musimy… zacząć się wspinać. Ktoś inny może nas zainspirować do działania, ale sukces tkwi we wspinaczce”.

Wyobraź sobie biegacza, który wystartował – jest szybki, skupiony i wyprzedza grupę. Potem zaczyna przyglądać się swoim konkurentom. Wkrótce potyka się, traci impet i upada. Tak się dzieje, jeśli pozwolisz zazdrości cię zdekoncentrować i ściągnąć z wyznaczonej ci przez Boga drogi. Apostoł Paweł pisał:
„Biegliście dobrze; któż wam przeszkodził być posłusznymi prawdzie?” (Ga 5,7).

Skup się na nagrodzie i niech to, co mają inni, czy czego nie mają, cię nie rozprasza. To nie twój interes.