Dlaczego się boisz?

Historia o burzy na morzu, którą przeżyli uczniowie razem z Jezusem, jest dla nas tak niezwykłą i cenną lekcją poglądową, że warto się nad nią zatrzymać. Gdybym miała podsumować ją jednym zdaniem, to powiedziałabym, że to opowieść o ludzkim strachu, wcale nieniknącym wobec Bożej potęgi. Uczniowie, ci doświadczeni rybacy, którzy już niejedną burzę przeżyli i wiedzieli, co robić w razie sztormu, bali się. Byli przerażeni! Pewni, że przyjdzie im tam zginąć. Każdy by się bał, prawda? Można by zapytać uczniów, dlaczego tak długo czekali. Dlaczego nie zawołali Jezusa wcześniej?

Kiedy dopada nas przerażenie, bo kończą się wszystkie nasze możliwości, wtedy jesteśmy otwarci na Boże działanie. „Dlaczegoście się tak przerazili? Czy jeszcze nie macie do mnie zaufania?” (w. 40),  zapytał Jezus. Myślę, że Jego słowa nie były powiedziane z wyrzutem czy z naganą. Mówił do nich jak do dzieci: „Dlaczego się baliście, czy jeszcze mi nie ufacie?”. Tak, zaufania do Tego, który wszystko może, który panuje nad żywiołami, który wszystko stworzył, uczymy się właśnie w takich trudnych momentach. Dlatego nie bój się, kiedy przychodzą. On wybawia i ratuje. Poznasz Go jako Boga, który nigdy nie zostawia swoich dzieci. 

Czy coś cię w życiu przeraża? Boisz się czegoś? Czy strach powstrzymuje cię przed doświadczeniem pokoju, który daje Bóg? Owocnego życia, jakiego On chce dla ciebie? 

Wyobraź sobie, że to Jezus zadaje ci pytanie: „Dlaczego się boisz?”. Czy potrafisz Mu szczerze na to odpowiedzieć? Usłyszysz od Niego: „Ja jestem z tobą w tej burzy, Ja cię przeprowadzę. Czy potrafisz mi zaufać?”. „Powiedziałem wam o wszystkim, żebyście zachowali pokój serca i umysłu. Czeka was na ziemi wiele smutku i utrapień, ale bądźcie mężni – ja zwyciężyłem świat” (J 16,33).  

„Drogi Panie, Ty widzisz, że się boję, że ogarnia mnie przerażenie. Ucisz moje serce, by nie zalewały mnie fale strachu i niepokoju. Chcę ufać Tobie! Daj swój pokój i pewność, że z Tobą, Zwycięzcą, Wszechmocnym, bezpiecznie mogę przez to przejść”.