Obywatele i pielgrzymi

Jest taka opowieść o amerykańskim turyście, który odwiedził polskiego rabina mieszkającego w domu z XIX wieku. Turysta był zaskoczony, że mieszkanie było tak skromnie i tanio urządzone. Pokój wypełniony książkami zawierał jedynie stół i ławkę. Zdziwiony turysta zapytał rabina: „Gdzie są wszystkie twoje meble?”. Rabin odpowiedział pytaniem: „A gdzie są twoje?”. Mężczyzna odparł: „Co masz na myśli? Ja jestem turystą. Jestem tu tylko przejazdem”. Na co rabin odrzekł: „Ja też!”.

Jestem tu przejazdem – to krótkie zdanie trafnie opisuje sytuację każdego z nas. Jesteśmy stworzeniami ograniczonymi czasem, ale i dziećmi wieczności. W rzeczywistości chrześcijanie są obywatelami nieba, zmierzającymi do domu poprzez ziemię. „Nasza ojczyzna jest w niebie, skąd też oczekujemy Zbawiciela, Pana Jezusa Chrystusa” (Flp 3,20). Niebo to nie tylko odległy cel czy doktryna. Dla odkupionego dziecka Bożego powinno być sposobem myślenia i życia. Paweł pisze: „Jeśli więc zostaliście wskrzeszeni z Chrystusem, szukajcie tego, co w górze, gdzie Chrystus zasiada po prawicy Boga. Myślcie o tym, co w górze, nie o tym, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu” (Kol 3,1-3).

Niebo jest naszą Gwiazdą Polarną. Niech jego piękno pobudza twoją wyobraźnię, jego wartości kształtują twoje postępowanie, jego wieczność nadaje sens twojemu krótkotrwałemu życiu, jego radości łagodzą twoje smutki, a jego wszechmocny Król niech będzie obiektem twojej całkowitej czci! Dla tych z nas, którzy żyją na ziemi tylko przez chwilę, niebo powinno być prawdą, która odmienia życie. Nie jesteśmy tu na zawsze. Jesteśmy pielgrzymami w drodze do wspaniałego przeznaczenia – spędzenia wieczności w domu naszego Ojca (zob. J 14,2).

Zmierzamy do naszego wiecznego domu!