Oczywiste!
Dzień jak co dzień. Kubek, który dostałeś w prezencie od kogoś szczególnego. Ulubione buty, idealnie dopasowane do kształtu Twoich stóp. Łóżko, z ciepłym wgłębieniem w miejscu, w którym zawsze zasypiasz. Samochód – może żaden tam cud, ale wiernie wożący Cię po Twoich drogach. Ukochana bluza z kapturem i koc zwinięty na fotelu. Bliscy, krzątający się w pobliżu. Kanapka w dłoni, zapach świeżo zaparzonej kawy, zegarek odmierzający czas – i świadomość, że zaraz trzeba stawić czoła codzienności.
Wszystko to zupełnie zwykłe, normalne, bez fajerwerków. Nuda…
Jak dziś pamiętam dzień, w którym leżałam przykuta do szpitalnego łóżka, z trudem wracając do świadomości – po pierwszej operacji kręgosłupa. Zupełnie sama, opleciona dziesiątkami kabelków, w otoczeniu urządzeń monitorujących funkcje życiowe. Lekko tylko okryta białym prześcieradłem, zmarznięta, bez możliwości porozumienia się z otoczeniem.
Kolejne dnie pamiętam jakby przez mgłę: zupełnie zależna od personelu medycznego trzynastolatka, płacząca z radości nad talerzem zupy. Wtedy dopiero boleśnie świadoma, jakim cudem jest możliwość samodzielnego zjedzenia posiłku, korzystania z toalety, marząca o „zwykłej” kąpieli. Pamiętam, jak jakaś lekarka na nocnym dyżurze uczyła mnie chodzić na nowo, śpiewając w rytmie mojego kuśtykania: tańczymy labada, labada, labada…
Nauczyłam się wtedy bardzo ważnej lekcji: nic nie jest nam dane na zawsze.
Kiedyś przyjdzie dzień, w którym z tego kubka wypijesz ostatnią kawę, ulubione buty założysz po raz ostatni. Kiedyś przyjdzie ostatnia noc w tym zagłębieniu, a samochód przestanie Ci służyć. Kiedyś założysz swoją bluzę po raz ostatni, a z koca zostaną strzępki. Kiedyś bliska Ci osoba wyjdzie z domu po raz ostatni.
To, co wydaje się oczywistością – wcale nią nie jest.
Spójrz na swoje ręce, które potrafią tak wiele! Spójrz na swoje nogi, które wszędzie Cię noszą. Spójrz na swoją twarz: jest idealna. Oczy, które widzą. Uszy, które słyszą. Nos, którym możesz poczuć zapach wiosny. Usta, które mogą wyrazić tak wiele.
Kiedyś usłyszałam takie zdanie:
Gdybyś pewnego dnia obudził się rano tylko z tym, za co podziękowałeś wieczorem Bogu – co pozostałoby w Twoim życiu z tego, co jest Twoją codziennością?
Wdzięczność – zmienia tak wiele!
O autorze
O sobie mówi: „Matka Polka” – żona, matka trzech dorastających synów – wielka zwolenniczka świadomego rodzicielstwa.
Kobieta wielu pasji, zafascynowana naturą, oraz pięknem i mądrością Bożego Stworzenia, odkrywanymi podczas codziennych zajęć.
Mistrzyni „międzyczasu” – hoduje zwierzęta, prowadzi uprawy permakulturowe, piecze chleby na zakwasie, tworzy mydła naturalne, oraz dziesiątki różnych przetworów, zaangażowana w służbę w lokalnej Społeczności Chrześcijańskiej, społecznik z głębokiego przekonania.
Swoje życie i wszystko, w co się angażuje, opiera o Słowo Boże, z każdym rokiem bardziej świadoma tego, że bez Boga nic nie może uczynić (J. 15:5)Pokaż mniej
