Trauma rodzicielska (2)

Mówiąc tak wiele o potrzebach dzieci, wspaniałości rodzicielstwa bliskości – zbyt często umyka nam jeden z niesamowicie ważnych elementów: rodzic.

Rodzicielstwo bliskości jest absolutnie niesamowitym: relacja zbudowana w ten sposób jest chyba jednym z najpiękniejszych, życiowych doświadczeń! Szczere, zaangażowane, pełne miłości i oddania podejście do własnego dziecka… Dokładnie tak, jak powinno być!

Dlaczego więc piszę, że w tej relacji umyka nam rodzic?

Ponieważ bardzo często zapominamy o swoich własnych możliwościach i zasobach. A one mają swoje granice! Jeśli kiedykolwiek zdarzyło Ci się czuć wewnętrzne rozdarcie z powodu tego, że dziecko (znowu) szuka Twojej bliskości – to jest właśnie to, o czym piszę. To moment, w którym Twoje własne zasoby są na wyczerpaniu.

Bardzo często – zbyt często - dajemy z siebie wszystko, a nawet dużo więcej. Nawet nie zauważając momentu, w których z rodzicielstwa bliskości zostają tylko nędzne ruiny, a nas samych wypełnia zmęczenie, irytacja, frustracja i zniechęcenie.

Jak to możliwe?

Nie stawiamy granic. Wydaje nam się, że wychowując dziecko w duchu rodzicielstwa bliskości, nie mamy prawa mu tej bliskości odmówić, niezależnie od tego, jak sami się czujemy. To jest błąd. Nie jesteśmy maszynami, ani cyborgami. Jesteśmy normalnymi ludźmi, z własnymi potrzebami, słabościami, zmęczeniem. Oczywiście – jeśli dzieci są bardzo małe, bardzo duże wyrzeczenia i poświęcenie są często po prostu niezbędne, aby dziecko w ogóle przeżyło. Po prostu. Ale z biegiem czasu możemy (i powinniśmy) określać granice swoich możliwości.

Te granice są ruchome – chociaż już teraz czuję, co myślisz, czytając ten tekst! Są różne – ponieważ nasze możliwości też mogą się różnić każdego dnia, w zależności od naszej kondycji psychicznej, fizycznej, poziomu zmęczenia i przebodźcowania. Jednego dnia wspólne skakanie po kałużach i malowanie dłońmi na arkuszach papieru będzie dla Ciebie spełnieniem marzeń, kolejnego dnia - bez problemu, a jeszcze innego nie będziesz w stanie tego z dzieckiem zrobić. I to jest w porządku! To NIE jest problem.

Problem zaczyna się wtedy, kiedy wszystko w Tobie krzyczy: NIE, a Ty mówisz tak. To jest po prostu kłamstwo. Kłamstwo wobec samego siebie, kłamstwo, od którego zaczynają się wszystkie problemy: zniechęcenie, przemęczenie, frustracja, poczucie wypalenia, aż po ciągle pogłębiający się smutek prowadzący do depresji. I to nie jest żart. Dzielenie się sobą bez stawiania granic tak właśnie może się skończyć, jeśli w porę nic z tym nie zrobisz!

Z pustego nawet Salomon nie naleje, jak mówi polskie przysłowie. Aby się dzielić sobą… Trzeba o siebie samego zadbać. „Załadować” wewnętrzne akumulatory, odpocząć, zaopiekować się samym sobą. Dla mnie osobiście to jest modlitwa, dzięki której pielęgnuję w sobie wdzięczność – tak wiele mam ku temu powodów! Drugim sposobem jest lektura Pisma Świętego. Nawet kiedy jestem bardzo zmęczona – lubię chociażby pomodlić się Psalmem! Właśnie teraz robię sobie taką serię o poranku. Bardzo często jeden Psalm towarzyszy mi przez kilka dni, są takie piękne! I dosłownie czuję, jak wypełnia mnie życiowa energia!

Z całego serca polecam – a jeśli potrzebujesz informacji o tym JAK się modlić, lub czytać Biblię – od razu tutaj wklejam linki do kursów o tej tematyce: Jak się modlić? Oraz: Jak czytać Biblię?