Utracona umiejętność bycia...

Utracona cisza jest jednym z symptomów współczesności. Często zwyczajnie nie umiemy znieść ciszy i tego, jak wiele myśli pojawia się w naszej głowie w takim momencie! I chociaż mi osobiście trudno to zrozumieć, bo ja tak bardzo lubię moją ciszę… Ale obserwuję to na co dzień u bliskich mi osób. I przeraża mnie to!

Wydaje się, że równie dużym problemem jest utracona umiejętność bycia. Bycia tu i teraz, na 100%, z realnym przeżywaniem wszystkich (czasem trudnych) emocji, stanów…

Jeszcze trudniej poradzić sobie z tym, że nic się nie dzieje!

Współczesny świat przyzwyczaił nas do tego, że ciągle jest dużo, szybko, nowe… I jeszcze więcej, szybciej, nowocześniej!

Ba, nawet przeżywając coś niesamowitego trudno nam zatrzymać myśli i naprawdę być tu i teraz, czerpać te emocje pełnymi garściami, chłonąć obrazy, atmosferę - by zapamiętać. Wydaje nam się, że tysiące zdjęć i nagrań, do których już potem nawet nie wracamy, uwiecznią ten moment bardziej...

I sama łapię się na tym, że oczekiwanie na zielone światło na trasie, albo w kolejce na stacji benzynowej, albo stanie na przejeździe kolejowym trwa tak długo i jest TAK NUDNE, że odruchowo ręka wędruje po telefon, żeby coś napisać, coś sprawdzić, coś zobaczyć.

Szybkie i ekscytujące życie wirtualne sprawia, że coraz trudniej nam znosić sytuacje, w których nic się nie dzieje i trzeba cierpliwie czekać. Przyzwyczajeni do natychmiastowej gratyfikacji i ciągłych bodźców, stajemy się niecierpliwi i niespokojni w chwilach stagnacji. Brak działania czy możliwości wpływu na sytuację często budzi frustrację, ponieważ wirtualny świat nauczył nas iluzji, że zawsze można coś zmienić lub przyspieszyć.

A takie właśnie jest życie: że czasem nic się nie dzieje. Czasem nie masz żadnego wpływu na to, co, jak i kiedy się wydarza. Czasem nic się nie da zrobić, ponieważ wszystko dzieje się w swoim własnym rytmie, bez możliwości przyspieszenia.

Myślę, że to jest jeden z czynników, dla których tak trudno nam się modlić. Nie widzimy natychmiastowego efektu. Zamiast pchnięcia sprawy do przodu, spędzamy czas na… mówieniu? A co, jeśli to nasze działanie jest tylko „pchaniem wody pod górę”?

Do dziś pamiętam słowa mojego ukochanego Dziadka:

Jesteśmy ludźmi czynu. To bardzo dobrze. Tylko… Ile razy patrząc wstecz dostrzegasz, jak bardzo Twoje zmagania były bezsensowne, nic nie wnoszące, niepotrzebne, w niewłaściwy sposób zjadające Twoją życiową energię? Pomyśl: jakby to było, gdybyś angażując się miał pewność, że to jest dobre, właściwe? Gdybyś odczuwał Boże prowadzenie w każdej sprawie Twojego życia?

Działania poprzedzone modlitwą i pewnością, że Bóg mnie prowadzi, są pełniejsze spokoju i wewnętrznej harmonii, ponieważ opierają się na zaufaniu, a nie na lęku. Taka świadomość daje siłę do podejmowania decyzji z większą odwagą i mądrością, nawet w trudnych sytuacjach. Dzięki modlitwie pojawia się także głębsze poczucie sensu i kierunku, co sprawia, że nasze działania stają się bardziej przemyślane i owocne.

Zapraszam Cię do kursu: „Jak się modlić?”