Dlaczego potrzebujemy... jesieni?

Przez długie lata nie znosiłam jesieni i zimy. Wydawały mi się ciemne, zimne, ponure – chciałam, żeby jak najszybciej minęły, by znowu nadeszła wiosna. W pewnym momencie zrozumiałam, że ciągłe czekanie na wiosnę to marnowanie połowy życia! Ciągłe oczekiwanie na coś, co dopiero przyjdzie, sprawia, że tracimy radość z chwili obecnej. Dziś w każdej porze roku odnajduję coś, co kocham – i dzięki temu mogę szczerze cieszyć się każdą z nich.

Jesień to szczególny czas. Na początku długie, chłodne wieczory bywają przytłaczające, krótsze dni sprawiają, że wciąż brakuje czasu, by podołać obowiązkom. Ale jednocześnie – to właśnie teraz życie uczy nas zwalniać. Po pełnym słońca, aktywności i spotkań lecie, jesień zaprasza do refleksji, do odłożenia niektórych spraw, do większej troski o siebie i bliskich. To dobry moment, by nadrobić zaległości w domu, lepiej się wyspać, poczytać książkę, której brakowało nam w wakacyjnym zgiełku, i przede wszystkim – zatrzymać się.

Co roku zmiana czasu na zimowy przypomina mi o tym jeszcze mocniej. I choć coś w środku nadal mnie gna i gna, kiedy wieczory stają się dłuższe, budzi się w człowieku naturalna potrzeba, by zwolnić. Pewnie i tak wielu z nas marzy o tym, żeby znów mieć więcej światła, myślę, że to spowolnienie jest nam głęboko potrzebne. Tak, jak w przyrodzie okres jesienno–zimowy przygotowuje rośliny i ziemię do nowego wzrostu, tak samo w naszym życiu ten czas może być przestrzenią na cichą pracę wewnętrzną, modlitwę, nabieranie sił.

Jesień przypomina, że nie zawsze musimy działać na pełnych obrotach. Czasem potrzebujemy ciszy, odpoczynku i spojrzenia w głąb siebie. Może właśnie to jest największym darem tej pory roku – zaproszeniem, byśmy zrezygnowali z pogoni i pozwolili Bogu przemawiać do nas w ciszy.

Dlaczego więc potrzebujemy jesieni w życiu? Bo bez niej nie docenilibyśmy wiosny. Bo w jej spokoju uczymy się wdzięczności i cierpliwości. Bo w jej ciszy możemy spotkać Boga. 🍂