Niedoskonała ufność – o wierze, która mieści w sobie wątpliwości.

Wiara nie zawsze wygląda tak, jak ją sobie wyobrażamy. Czasem nie przypomina wielkich uniesień ani żelaznej pewności – bywa raczej cicha, krucha, oparta na nadziei, która trwa mimo pytań bez odpowiedzi. Bo właśnie na tym polega prawdziwa ufność – nie na rozumieniu wszystkiego, ale na trzymaniu się Boga wtedy, gdy nie wszystko da się zrozumieć.

Są dni, kiedy wszystko w środku woła o wyjaśnienie. Kiedy boli, kiedy nic się nie układa, kiedy milczenie z nieba staje się trudniejsze niż jakakolwiek odpowiedź. W takich chwilach wątpliwości przychodzą naturalnie. „A może to wszystko nie ma sensu? Może źle zrozumiałem? Może Bóg się pomylił – albo, co gorsza, w ogóle Go nie ma?” Choć trudno się do tego przyznać, każdy z nas zna ten głos. A może to właśnie ufność wbrew uczuciom jest tym, co naprawdę określa wiarę?

W Biblii aż roi się od ludzi, którzy mieli więcej pytań niż odpowiedzi. Mojżesz mówi: „Nie potrafię mówić, poślij kogoś innego” (Wj 4,13). Jan Chrzciciel, siedząc w więzieniu, posyła swoich uczniów z pytaniem: „Czy to Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?” (Mt 11,3). Apostoł Tomasz nie potrafi wierzyć bez dotyku ran. A Jezus? Nie odrzuca ich. Nie mówi: „Zawiodłeś mnie”. Mówi raczej: „To dobrze, że pytasz. Pozwól, że odpowiem – choć może nie tak, jak się spodziewasz”.

Być może właśnie w tych pytaniach, w tych niedoskonałych próbach trzymania się nadziei, dzieje się coś świętego. Bo nie chodzi o to, by iść przez życie z żelazną pewnością – ale by nie wypuścić Bożej ręki nawet wtedy, gdy jest ciemno.

Jest taka historia, w której ojciec błaga Jezusa o uzdrowienie syna. Jezus mówi: „Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy”. A ojciec odpowiada: „Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu!” (Mk 9,24). Tak bardzo prawdziwe. Tak bardzo ludzkie. Tak bardzo moje. I Twoje.

W Bożym Królestwie wiara niedoskonała nie jest przegraną. To nie konkurs, w którym musisz mieć wszystko policzone i uporządkowane, zanim zrobisz krok. Wiara to raczej decyzja, by mimo lęku, mimo niepewności – ufać Temu, który wie więcej.

Jeśli dziś nosisz w sercu chaos, pytania bez odpowiedzi, cichy żal, że nie rozumiesz – nie jesteś sam. I Bóg się nie dziwi. On nie przyszedł po ludzi doskonałych, ale po tych, którzy chcą być blisko, nawet jeśli nie wszystko pojmują. I takich właśnie – z sercem poranionym, pytającym, czasem zawodnym – zaprasza do relacji. Do bliskości. Do ufności, która mieści w sobie wątpliwości.

Zapraszam Cię do kursu: "Dla niedoskonałych"

13