Mieć czy być? Co sprawia, że czujemy się spełnieni?

Żyjemy w czasach, w których posiadanie stało się wyznacznikiem sukcesu. Przekonuje się nas, że aby czuć się szczęśliwymi, musimy mieć więcej – lepszy telefon, większy dom, modne ubrania, nowocześniejszy samochód. Nasze domy są przepełnione przedmiotami, które miały ułatwić nam życie, a stały się ciężarem. Ile razy kupiliśmy coś, co wydawało się „absolutnie niezbędne”, a teraz jedynie zajmuje przestrzeń i przypomina o niepotrzebnie wydanych pieniądzach?

Zastanów się… Czy to, co mamy, naprawdę czyni nas szczęśliwymi? Czy może jednak jesteśmy coraz bardziej zatraceni w nadmiarze?

Nie tylko posiadanie nas przytłacza. Również sposób, w jaki próbujemy „być”. Chcemy być wszędzie, uczestniczyć we wszystkim, nieustannie coś przeżywać. Planujemy kolejne spotkania, wyjazdy, wydarzenia – tak intensywnie, że w naszym kalendarzu nie ma miejsca na spontaniczność. Przyjaciele już nie wpadają bez zapowiedzi, a my sami nie pamiętamy, kiedy ostatnio mieliśmy chwilę, by nieśpiesznie usiąść z książką w ręku.

 W całym tym kołowrotku nie tylko umyka nam to, co najcenniejsze - dajemy się złapać w "festiwal pogoni" za „więcej” i „lepiej”. Tymczasem Jezus ostrzega: „Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystko, życie jego nie zależy od jego mienia” (Łk 12,15). To, co mamy, nigdy nie zapełni pustki, która powstaje, gdy brakuje w naszym życiu głębi i prawdziwych relacji.

Spełnienie nie rodzi się z posiadania, ale z prostoty. Z dostrzegania wartości w małych rzeczach – porannej ciszy, rozmowie z bliską osobą, radości z pomocy drugiemu człowiekowi. Gdy upraszczamy życie, odnajdujemy w nim więcej przestrzeni dla Boga.

W Księdze Koheleta czytamy: „Lepsza jest garść odpoczynku niż dwie garście trudu i pogoń za wiatrem” (Koh 4,6). Nie potrzebujemy gromadzić rzeczy ani wypełniać każdej chwili aktywnością, by czuć się wartościowymi. Prawdziwa pełnia rodzi się w wewnętrznym pokoju, w relacjach, w obecności Boga, który jest w ciszy, nie w zgiełku naszego świata.

Jezus przypomina: „Gdzie jest twój skarb, tam będzie i twoje serce” (Mt 6,21). Warto zapytać siebie: gdzie naprawdę jest moje serce? Czy tkwi w przedmiotach, w pogoni za kolejnym osiągnięciem, w potrzebie bycia zauważonym? A może w cichej modlitwie, w bliskości z drugim człowiekiem, w prostych chwilach codzienności? Nie musimy mieć więcej, ani być wszędzie. Wystarczy, że będziemy naprawdę obecni – tu i teraz, otwarci na Boga i ludzi.

Tam odnajdziemy prawdziwe spełnienie i głęboki pokój...